پاییز 87 بود که شروع به تقویت زبانم کردم. کار خیلی سختی می نمود با وجود کار خیلی پر دردسر سرپرستی قسمت و سرو کله زدن با آمهایی از طیفهای مختلف، که گاهی 50 ساعت اضافه کاری در هر ماه هم بخشی از اون بود، هفته ای سه روز سر کلاس رفتن و کلی تمرین انجام دادن واقعا راحت نبود. معمولا شبها مشغول زبان خوندن می شدم هر چند که اولین شرط زبان آموزی مهیا بودن شرایطی آرام و بدون استرسه ولی چاره ای نبود، با همه سختی ها ادامه دادم. همیشه همینجوریه که آدم چیزای خوب را به سادگی به دست نمیاره و همیشه آدمهایی که تو تلویزیون میدیدم انگلیسی را به راحتی صحبت می کنند جلو چشمم بودند و می گفتم آخه من که از اینا کمتر نیستم که، یه دوره سختی داره و باید تحمل کرد. خلاصه این که اولین امتحان IELTS را فروردین 88 دادم که نمره مورد قبول را نیاوردم. تو همون زمان بود که امتحان دادن تو ایران سخت شد و ملت برای امتحان به خارج از کشور می رفتند و من بخاطر مشغله کاری نمی تونستم این کار را بکنم از طرف دیگه هیچ وقت به دلچسب نرسیدم زبان بخونم برای همین دیگه تا شهریور همون سال نتونستم ثبت نام کنم.
به هر حال نهایتا شهریور، آبان، آذر و بهمن همون سال امتحان دادم تا بالاخره موفق شدم نمره قابل قبولم را بگیرم.
بهتره همینجا مسایلی که همیشه در زمان امتحاناتم پیش میومد را هم اضافه کنم
شب یکی از امتحان ها تو هتلی در تهران بودم که ساعت 2 نیمه شب دعوایی دم در اتاق من در گرفت و چنان بدن من لرزید که تا چند ساعت خوابم نبرد. شب امتحان بعدی که تو خونه خدمون خابیده بودم نزدیک 1 ساعت از حدود 12.5 شب تا 1.5 مجبور شدم مشکلی را تلفنی حل کنم چون من 24 ساعته باید Oncall باشم. شب دیگری در تهران بودم که همین اتفاق برام افتاد و خلاصه همیشه همه مسایل جمع می شد برای شب امتحان من (قوانین مورفی را شنیدید؟)
برای اقدام کردن نیاز به تایید مدارک و سابقه کاراز طرف انجمن مهندسین استرالیا داشتم و برای این کار باید 3 تا گزارش تهیه می کردم و همراه با مدارک می فرستادم.
مدت زیادی صرف این کار کردم. از همون اوایل سال 88 هر چه وقت داشتم صرف این گزارشات می کردم. قالب بندی، مسایل تکنیکی و از همه مهمتر نوع بیان همه و همه مهم بود و این مرحله برای اکثر کسانی که مثل من می خواهند اقدام کنند از سخت ترین مراحل به حساب میاد. به هر حال همه مدارک تهیه شد و اوایل اردیبهشت از طریق خواهر عزیزم که ملبورن ساکنه ارسال گردید. بر اساس اعلام سایت رسمی انجمن مهندسین استرالیا، باید 12 هفته طول می کشید که جواب تایید یا رد مدارک و سابقه کار را اعلام کنند ولی بعد از 12 هفته، وقتی به سایت مراجعه کردم متوجه شدم که این مدت به 16 هفته تغییر پیدا کرده و این یعنی صبر بیشتر. باز هم صبر کردم تا 16 هفته تمام بشه. وقتی باز هم خبری نشد، ای میلی به انجمن فرستادم و ازشون خواستم که به من بگن اونجا چه خبره که نهایتا جواب اومد که پرونده من تا 20-25 روز دیگه بررسی خواهد شد. در زمان بررسی هم گیرهایی وجود داشت. در زمان ارسال مدارک، شاخه ای که من مورد نظرم بود الکترونیک بود چون اتوماسیون جزو گرایشات نبود ولی با توجه به این که در زمان بررسی پرونده من SOL های جدید ارایه شده بود و اتوماسیون از گرایشاتش بود، برای همین کیس آفیسر به من اعلام کرد که یا اتوماسیون را قبول کن و یا برای الکترونیک و یا قدرت، گزارشات جدیدی نیازه که من بررسی کردم و همون اتوماسیون که البته گرایش اصلی کارم هم هست را انتخاب کردم.
اینها که گفتم بخشی از فعالیتهای من برای رسیدن به هدفم بود. هر کدوم از اینها برای من به سختی طی شد ولی الان که فکرش را می کنم می بینم ارزشش را داشته.بی خوابی ها، هزینه ها همه و همه.
به هر حال این مرحله مهم از اقدامات اولیه هم سپری شد و به مرحله بعدی رسیدم که ارسال مدارک برای سفارت بود.
تو پست بعدی سعی می کنم بیشتر به دلایل این همه زحمت که به خودم بدم بپردازم.
پس تا پست بعدی.....
به هر حال نهایتا شهریور، آبان، آذر و بهمن همون سال امتحان دادم تا بالاخره موفق شدم نمره قابل قبولم را بگیرم.
بهتره همینجا مسایلی که همیشه در زمان امتحاناتم پیش میومد را هم اضافه کنم
شب یکی از امتحان ها تو هتلی در تهران بودم که ساعت 2 نیمه شب دعوایی دم در اتاق من در گرفت و چنان بدن من لرزید که تا چند ساعت خوابم نبرد. شب امتحان بعدی که تو خونه خدمون خابیده بودم نزدیک 1 ساعت از حدود 12.5 شب تا 1.5 مجبور شدم مشکلی را تلفنی حل کنم چون من 24 ساعته باید Oncall باشم. شب دیگری در تهران بودم که همین اتفاق برام افتاد و خلاصه همیشه همه مسایل جمع می شد برای شب امتحان من (قوانین مورفی را شنیدید؟)
برای اقدام کردن نیاز به تایید مدارک و سابقه کاراز طرف انجمن مهندسین استرالیا داشتم و برای این کار باید 3 تا گزارش تهیه می کردم و همراه با مدارک می فرستادم.
مدت زیادی صرف این کار کردم. از همون اوایل سال 88 هر چه وقت داشتم صرف این گزارشات می کردم. قالب بندی، مسایل تکنیکی و از همه مهمتر نوع بیان همه و همه مهم بود و این مرحله برای اکثر کسانی که مثل من می خواهند اقدام کنند از سخت ترین مراحل به حساب میاد. به هر حال همه مدارک تهیه شد و اوایل اردیبهشت از طریق خواهر عزیزم که ملبورن ساکنه ارسال گردید. بر اساس اعلام سایت رسمی انجمن مهندسین استرالیا، باید 12 هفته طول می کشید که جواب تایید یا رد مدارک و سابقه کار را اعلام کنند ولی بعد از 12 هفته، وقتی به سایت مراجعه کردم متوجه شدم که این مدت به 16 هفته تغییر پیدا کرده و این یعنی صبر بیشتر. باز هم صبر کردم تا 16 هفته تمام بشه. وقتی باز هم خبری نشد، ای میلی به انجمن فرستادم و ازشون خواستم که به من بگن اونجا چه خبره که نهایتا جواب اومد که پرونده من تا 20-25 روز دیگه بررسی خواهد شد. در زمان بررسی هم گیرهایی وجود داشت. در زمان ارسال مدارک، شاخه ای که من مورد نظرم بود الکترونیک بود چون اتوماسیون جزو گرایشات نبود ولی با توجه به این که در زمان بررسی پرونده من SOL های جدید ارایه شده بود و اتوماسیون از گرایشاتش بود، برای همین کیس آفیسر به من اعلام کرد که یا اتوماسیون را قبول کن و یا برای الکترونیک و یا قدرت، گزارشات جدیدی نیازه که من بررسی کردم و همون اتوماسیون که البته گرایش اصلی کارم هم هست را انتخاب کردم.
اینها که گفتم بخشی از فعالیتهای من برای رسیدن به هدفم بود. هر کدوم از اینها برای من به سختی طی شد ولی الان که فکرش را می کنم می بینم ارزشش را داشته.بی خوابی ها، هزینه ها همه و همه.
به هر حال این مرحله مهم از اقدامات اولیه هم سپری شد و به مرحله بعدی رسیدم که ارسال مدارک برای سفارت بود.
تو پست بعدی سعی می کنم بیشتر به دلایل این همه زحمت که به خودم بدم بپردازم.
پس تا پست بعدی.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر